Meer eerlijk durven zeggen en minder voor de lieve vrede gaan
05-01-2022
Mijn wens voor het nieuwe jaar is dat we eerlijker zijn, geen ruzie vermijden en minder op zoek naar verbinding gaan (die er niet is).
Wat was het weer een jaar. Veel geblaat en weinig wol. En daarnaast veel onvrede omdat mensen het gepolder moe zijn. Maar hoe goed zijn we zelf in het duidelijk zijn? Op een respectvolle manier eerlijk zijn zonder meteen door te schieten naar een kort lontje? Waarom willen we vrede, maar zijn we als vulkanen die te lang onder druk hebben gestaan?
Ik koester altijd enige argwaan tegen mensen die vredelievend zeggen te zijn. Dat ligt aan mijn opvoeding. Mijn moeder haar motto was: positief zijn, dan komt alles goed. Alles werd met de mantel der liefde bedekt en ook zaken die niet door de beugel konden werden onder het kleed geveegd. Voor mij een doorn in het oog, want ik houd ervan om dingen te benoemen.
Dan is het te begrijpen dat mijn moeder en ik onder bepaalde omstandigheden niet samen door één deur konden. Waar ik mensen aansprak op ongewenst gedrag, hield mijn moeder stijf haar mond. Ook als het haarzelf betrof zat ze stil als ze geschoren werd. Verschil van mening kon er niet zijn, dat verbrak de code van harmonie.
Afgelopen jaar is mijn moeder overleden. Voor het eerst vierden wij kerst zonder haar. Ze had zich vaak afgevraagd wie de familie bij elkaar zou houden als zij er niet meer was. Waarop ik haar steeds duidelijk maakte dat ik geen familiemens was, dus ik zou de grote verbinder niet zijn. Mensen die niet bereid of in staat zijn om ruzie te maken en voortdurend campagne voeren voor een blije wereld kan ik niet zo goed verdragen.
En dat voor een coach. Ik weet het. Maar ik houd ervan om eerlijk te zijn en mensen zo zorgvuldig mogelijk een spiegel voor te houden. Alhoewel veel mensen behoefte hebben aan bevestiging en aan mooie verhalen, ben ik niet van de toneelstukken. Dus ook niet van Facebook en Instagram.
De ene na de andere foto van stralende families die kerst vieren: knuffelende volwassenen, lachende kinderen, aanhakende familie van de koude kant en gemêleerde vriendengroepen. December is de enige maand van het jaar waarin het poldermodel van familiegeluk zegeviert. Het resultaat van jarenlang mond houden, compromissen sluiten en doen alsof. De foto’s getuigen van veel lieve vrede. Sterrenstoffilters voor kerst en oud en nieuw.
Daarachter zit stil verdriet, een wapenstilstand, kleinere en grotere familiedrama’s, oud zeer, een pijnlijke jeugd, teleurstelling en frustratie over dat wat er had moeten zijn, maar er niet is. Mensen die zich voortdurend willen aanpassen, compromissen sluiten tot ze zichzelf kwijt zijn, van een zeephelling afglijden waarop ze geen houvast meer hebben.
Met een beetje flexibiliteit en aanpassingsvermogen is niets mis. Maar wanneer je consequent je eigen overtuigingen beteugelt om de ander ter wille te zijn of de lieve vrede te bewaren, wie ben je dan? Voor het nieuwe jaar wens ik iedereen meer ruzie en minder verbinding. Dan wordt het leven vanzelf echt. Mijn ervaring is dat de beste relaties die zijn, waar het af en toe goed kan stormen!
Op een mooi nieuw jaar!