Mooie mensen...

30-06-2016

Vanmorgen had ik een afspraak met een nieuwe cliënt. Ze was te laat. Ik dacht omdat ze bij het maken van de afspraak had verteld dat ze liefst niet te vroeg wilde komen in verband met de barbecue die ze de avond ervoor had. Misschien had ze zich verslapen. Maar ik weet dat ik niet moet proberen in te vullen. Misschien had ik zelf de afspraak niet aan haar bevestigd. Ik keek mijn mail na. Gelukkig had ik dat niet verzuimd.

Toen ging de bel. Daar stond ze. Ze verontschuldigde zich, maar had andere redenen waarom ze te laat was. Het maakte niet uit. Ze maakte indruk op me door haar anders-dan-anderen-zijn.

Er zijn soms mensen die iets met zich meebrengen waardoor ik geraakt word. Meestal zijn het mensen die dingen hebben meegemaakt die enorme impact hebben gehad op hun leven. Zichtbare of minder zichtbare gevolgen van schade. Mensen met een schitterend gebrek. Ik leen deze term van het gelijknamige boek van Arthur Japin. Voor mij gaat het in dit kader om mensen die kans hebben gezien om op een constructieve manier om te gaan met een ingrijpende fout van de natuur of zelfs van foutief medisch handelen.

De vrouw die tegenover me zat gebruikte humor, lichtheid en levenslust als overlevingsmiddelen. Maar ze had soms toch last van haar oude pijn. Dan wilde ze zich bewijzen, laten zien dat ze sterk was en niet onderdeed voor anderen. Ze had zich nog nooit één dag in haar leven ziekgemeld. Ze voelde zich altijd verantwoordelijk voor haar werk en prestaties. Haar moreel besef was zo hoog dat ze altijd bereid was om ook het werk dat anderen lieten liggen te doen. Ze merkte dat anderen dat wel zo gemakkelijk vonden. Maar ze gedroeg zich niet als iemand over wie men heen kon lopen. Ze was sterk. Ze kon het aan.

Het was opvallend hoe goed ze situaties kon beschrijven. Wat de rol van anderen was. En die van haarzelf. Ze ging niet in een slachtofferrol zitten. Klaagde niet aan. Ze beschreef de spanningen in het team. Oordeelde niet, maar schepte een beeld van mensen die elkaar niet mogen, onzeker zijn, beter willen zijn, zich willen profileren. Niets ten koste van anderen. Niets ten koste van zichzelf. Ze probeerde zichzelf te blijven, overeind te blijven. Liet anderen in hun waarde. Ook al beluisterde ik dat anderen dat niet deden. En bewonderde haar houding.

En toen begon ze opeens heel erg te huilen. Ze verontschuldigde zich niet en dat was ook niet nodig. Maar het hele stoere meisje met haar inzichten en haar weloverwogen taalgebruik veranderde in een intens verdrietig hoopje mens, waarvan de tranen als kostbare parels over haar wangen stroomden. Wat kon ik anders doen dan stil zijn. Bij haar zijn, in al mijn machteloosheid.

Ze ging weg en mijn dag was gekleurd door onze ontmoeting. Ik wist wel waarom ik onder de indruk was...

De mooiste mensen zijn de mensen die beschadigd zijn en die zich desondanks een weg in het leven weten te banen waardoor ze al worstelend uitstijgen boven zichzelf, boven oordelen van anderen, boven alle onechtheid en valse waarheden in deze wereld. En daarmee een karakter van wereldformaat tonen.

Het voelt als een cadeau dat ik grote mensen als zij mag ontmoeten. Hoe klein ze fysiek ook is.

Anje B.

30 juni 2016

Terug naar overzicht